بیماری ام اس و پارکینسون اغلب بسیار شبیه به هم به نظر می رند. هر دو بیماری می توانند باعث تکان دادن دست های شما شوند، برای مثال. آیا این بدان معناست که دو شرط به هم مرتبط هستند؟
در حالی که برخی ازنشانه های ام اس و پارکینسون شبیه به هم هستند، آنها بیماری های متفاوتی هستند. شما می توانید هر دو در یک زمان داشته باشد، هر چند که با هم متفاوت هستند؟
ام اس و پارکینسون هر دو بر سیستم عصبی مرکزی شما تاثیر می گذارد که شامل مغز ونخاع شما می شود. به همین دلیل است که هر دو می توانند بر نحوه حرکت، خواب، احساس و صحبت شما تاثیر بگذارند.
این بیماری ها هر دو بر اعصاب شما تاثیر می گذارد. ام اس می تواند پوشش را که میلین نامیده می شود بشکند که اعصاب شما را احاطه و محافظت می کند. در پارکینسون، سلول های عصبی در بخشی از مغز شما به آرامی می میرند.
هر دو می توانند با علائم خفیف شروع کنند، اما در طول زمان بدتر می شوند.
علائم شایع هر دو بیماری عبارتند از:
• انگشتان لرزان، دست ها، لب ها، یا اندام ها
• سخنرانی لجن زده ای که درک آن برای دیگران سخت است
• اندام های بی حس یا ضعیفی که راه رفتن شما را ناپای دار می کند
• از دست دادن کنترل عضلانی است که اغلب یک طرف بدن خود را در ابتدا تحت تاثیر قرار, سپس بعد از هر دو
• حرکات اندام اسپاستیک که کنترل آن ها سخت است
• از دست دادن کنترل مثانه یا روده
• تعادل ضعیف
افسردگی یکی دیگر از علائم شایع به هر دو شرایط است.
تفاوت های MS و پارکينسون؟
ام اس و پارکینسون علل متفاوتی دارند. آنها معمولا شروع به تحت تاثیر قرار دادن شما در سنین مختلف، بیش از حد.
ام اس اغلب افراد بین ۲۰ تا ۵۰ سال را تحت تأثیر قرار می دهد، اما کودکان نیز آن را دریافت می کنند. پارکینسون معمولاً از ۶۰ سالگی یا بالاتر شروع می شود، اما برخی از بزرگسالان جوان تر آن را دریافت می کنند.
ام اس یک بیماری خودایمنی است. این بدان معناست که سیستم ایمنی بدن شما به دلایلی به هایوایر می رود. حمله می کند و میلین را نابود می کند.
در پارکینسون، سلول های مغزی خاصی شروع به مرگ می کنند. مغز شما کمتر وکمتر از یک ماده شیمیایی به نام دوپامین می سازد که به کنترل حرکت شما کمک می کند. همانطور که سطح خود را فرو رفتن, شما از دست دادن بیشتر از این کنترل.
برخی از ژن ها ممکن است شما را در معرض خطر پارکینسون قرار دهند، به خصوص با افزایش سن. یک شانس کوچک وجود دارد که افرادی که در معرض مواد شیمیایی سمی مانند آفت کش ها یا قاتلان هرز قرار می گیرند نیز می توانند آن را دریافت کنند.
این علائم در صورت مبتلا شدن به ام اس شایع تر است. آن ها معمولاً در پارکینسون یافت نمی شوند:
• سرگیجه یا جایی که احساس می کنید اتاق به اطراف می چرخد و تعادل خود را از دست می دهد
• دید مضاعف، از دست دادن بینایی جزئی یاکل، یا درد چشم
• درد یادرد در هر منطقه ای از بدن شما
• احساس شوک الکتریکی یا درد تیز در گردن شما هنگامی که سر یا قفسه سینه خود را به شیوه ای خاص حرکت می کنید (پزشک شما آن را علامت لِرمیت می نامد). این می تواند به ستون فقرات،بازوها، و پاها خود را سفر.
• خارش
• تشنج
• کاهش شنوایی
• سردرد
پارکینسون می تواند برخی از علائم است که افراد مبتلا به ام اس به طور معمول نمی داشته باشد:
• حرکت آهسته (دکتر شما آن را برادی کینزی می نامد)
• پا کشیدن و یا زدن
• عضلات سفت و سفت
• وضع ضعیف
• از دست دادن کنترل بر چگونه شما چشمک زدن، لبخند، بلع، و یا نوسان بازوهای خود را هنگامی که شما راه رفتن
• دست خط کوچک و گرفتگی
بعضي ها ام اس و پارکينسون دارن
تحقیقات نشان می دهد که آسیبی که ام اس به مغز شما وارد می کند می تواند برخی افراد را به توسعه پارکینسون در اواخر منجر شود.
اگر ام اس داشته باشد، سیستم ایمنی بدن شما باعث التهاب مداوم می شود. این امر می تواند باعث ایجاد آسیب هایی در مغز شما شود که باعث بیماری پارکینسون می شود. اگر آسیب ها در نقاط خاصی در مغز شما شکل می گیرند، می توانند بر نحوه ایجاد دوپامین تأثیر بگذارند.
درمان ها چگونه متفاوت هستند؟
درمان های ام اس می توانند علائم شما را در طول یک حمله آسان کنند یا اثرات بیماری را بر بدن شما کند کنند.
استروئیدها مانند پردنیزون آرام التهاب است که آسیب می بیند اعصاب خود را.
تبادل پلاسما درمان دیگریاست اگراستروئیدها کار نمی کنند. پزشک شما از دستگاهی برای برداشتن بخش پلاسمایی خون شما استفاده خواهد کرد. پلاسما با یک محلول پروتئینی مخلوط می شود و دوباره به بدن شما قرار می گیرد.
برخی از افراد مبتلا به هر دو بیماری که داروهای ضد التهابی مانند استروئیدها مصرف می کنند، علائم پارکینسون خود را بهتر می بینند.
درمان های اصلاح کننده بیماری باعث کندشدن آسیب عصبی ام اس و ناتوانی می شوند. آن ها عبارتند از:
• المتوزوماب (لمترادا)
• کلادریبینی(ماونکلاد)
• دی متیل فومرات(تکفیدرا)
• دیروکسیمل فومرات (ومری)
• فینگولیمود (گیلنیا)
• گلاتیرامر استات(کوپاکسون)
• اینترفرون بتا-۱آ (آوونکسی، ریبیف)
• اینترفرون بتا-۱بی (بتاسیرون، اکستاویا)
• میتوکانترون (نوانترون)
• مونومتیل فومرات (بافیرتام)
• ناتالیکوماب (تیسابری)
• اوکرالیروماب (Ocrevus)
• اوفتوماب (کی سیمپتا)
• پگینترفرون بتا-۱آ (پلگریدی)
• پونیسیمود (پونوری)
• سیپونیمود (میزنت)
• تترایلونومید(اوباجیو)
داروها برای درمان پارکینسون یا بالا بردن سطح دوپامین خود را و یا ارائه یک جایگزین. اونا ميتونن علائم پارکينسون رو مثل لرزش راحت کنن با گذشت زمان ممکن است کمتر مؤثر شوند.
داروهایی که برای درمان پارکینسون استفاده می شوند عبارتند از:
• آمانتادین که علائم را در کوتاه مدت تسکین می دهد. شما همچنین ممکن است آن را باcarbidopa-levodopa.
• داروهای آنتی کولینرژیک برای کمک به کنترل لرزش
• کاربیدوپا-لوودوپا (Sinemet)، یا تزریق هر دو دارو به نامDuopa، برای کمک به افزایش سطح دوپامین
• Istradefylline(Nourianz) برای کاهش دوره های سفتی و حرکت آهسته
• مهارکننده های COMT مانندentacapone (Comtan)، ongentys (Opicapone)یاتولکاپون (تاسمار)، برای کمک به داروهایی که افزایش سطح دوپامین بهتر کار می کنند
• آگونیست های دوپامین:pramipexole(Mirapex,Mirapex ER),ropinirole(Requip,Requip XL), androtigotine(Neupro) to mimic the way dopamine works in your brain. پزشک شما همچنین ممکن است به شما یک نسخه کوتاه عمل برای تسکین علائم سریع به نامآپومورفین (Apokyn) بدهد.
• مهارکننده های MAO-B:rasagiline(Azilect),safinamide (Xadago), andselegiline(Eldepryl,Zelapar) to control dopamine levels
تحریک عمیق مغز درمان دیگری برای پارکینسون است. يه دکتر الکترودها رو توي مغزت قرار ميده آنها پالس های الکتریکی می فرستند که علائم را در بدن شما آسان می کند.