معرفی کتاب یک زن بدبخت
کتاب یک زن بدبخت آخرین اثر ریچارد براتیگان که یک سفرنامه‌ی داستانی محسوب می‌شود در زمره‌ی معروف‌ترین آثار او قرار دارد. این کتاب با لحنی طنز به مرگ می‌پردازد و تا حدود زیادی مرگ‌خواهی نویسنده را نشان می‌دهد؛ نویسنده‌ای که در سال‌های آخر عمر خود تمام آمریکا را سفر می‌کند.
پس از خودکشی ریچارد براتیگان (Richard Brautigan) تنها فرزند او، ایانته براتیگان، دست‌نوشته‌های کتاب یک زن بدبخت (An Unfortunate Woman) را در میان لوازم منزل یافت. وی سال‌ها بعد با تکمیل خاطرات مربوط به زندگی و درگذشت پدرش این کتاب را منتشر کرد.
براتیگان این سفرنامه‌ی داستانی را بر اساس تجربه‌های زندگی روزانه‌اش نوشته است. این کتاب داستانی پرکشش دارد که مانند بسیاری از آثار براتیگان می‌توان یک نفس و با لذت تمام خواند. مطمئن باشید در تک تک صفحات این کتاب از قدرت طنزپردازی نویسنده‌اش شگفت‌زده خواهید شد. لحن براتیگان بسیار صمیمانه است و مشغله‌های ذهنی خود را با شما در میان می‌گذارد.
بدون شک بارزترین ویژگی این کتاب که آن را به داستانی خواندنی تبدیل می‌کند، مشارکت شما در زندگی روزانه براتیگان است. برخی از دغدغه‌های داستان به این اتفاق باز می‌گردد که براتیگان برای مدتی در اتاقی ساکن می‌شود که زنی در آن اتاق خودش را کشته است و همین موضوع تبدیل به دغدغه‌ی ذهنی او می‌شود.
نکوداشت‌های کتاب یک زن بدبخت:
– اثری گرانبها. (Kirkus Reviews(
– تاریک، بامزه و به شکل دلنشینی به یاد ماندنی. ( (Barnes & Noble
– صدای صادقانه‌ی روحی در رنج. (Publishers Weekly(
ریچارد براتیگان را بیشتر بشناسیم
او نویسنده و شاعر آمریکایی بود که به دلیل استفاده کمدی سیاه، طنز و هجو شناخته می‌شود. این نویسنده‌ی مطرح در آثار خود از جملات قصار و طنازانه استفاده می‌کرد و این جنبه از نوشته‌هایش همچنان طرفداران بسیاری دارد.
9 رمان، یک مجموعه داستان و چندین دفتر شعر آثار به جای مانده است ریچارد براتیگان هستند و از میان آن‌ها می‌توان به در قند هندوانه، صید قزل‌آلا در آمریکا، در رویای بابل و… اشاره کرد.
در بخشی از کتاب یک زن بدبخت می‌خوانیم:
فقط این را می‌دانم که هیچ چیز ویرانگرتر و رنج‌آورتر و بالاخره احمقانه‌تر از دعواهای خانوادگی نیست. با این همه واقعاً سخت است که انسان به طریقی عینی و به دور از عواطف ویرانگر به این‌گونه مسائل نگاه کند، با این قصد که آتش‌بس اعلام کند و از نو صلح و صفا برقرار شود.
من شاهد دعواهای خانوادگی بسیاری بودم که مثل آتشی که به جنگل بیفتد گسترش پیدا کرده و سرانجام جز خاک و خاکستر هم چیزی باقی نمانده است. و بعد؟ شاید بهتر باشد که مدتی به خودمان استراحت بدهیم. می‌روم برای خودم یک لیوان شراب بیاورم و کمی قدم بزنم. کنار اصطبل یک ماشین اوراق هست. گاهی که عشقم می‌کشد، می‌نشینم روی کاپوت این ماشین اوراق و مثل کسی که روی کاناپه لم می‌دهد، تکیه می‌دهم به شیشه‌ی جلو و به کوه‌های برف‌گرفته‌ای نگاه می‌کنم که مقابلم تا چند مایل به جانب شرق سربرآورده‌اند.
شاید در این لحظه به سکوت برف کوهستان نیاز دارم. این برف‌ها تا چند روز دیگر غرش‌کنان به رودی می‌ریزند که از کنار خانه‌ام عبور می‌کند. بله. این فکر خوبی‌ست. نه. اصلاً فکر خوبی نبود.
